با وجود پیشرفت‌های صورت‌گرفته، پیوند اعضا هم‌چنان یکی از پیچیده‌ترین و پرچالشترین درمان‌ها در پزشکی است که به دقت و دانش عمیق از تعامل سیستم ایمنی بدن با اعضای پیوندی، نیاز دارد. به‌طور کلی، با مهار مسیرهای فعال‌کننده سلول‌های T و کاهش تولید آنتی‌بادی‌های مخرب، می‌توان از رد پیوند جلوگیری و تحمل ای مونولوژیک را تقویت کرد.
اگر یک نگاه گذرا به اطرافمان بیندازیم، تمام چیزهایی که می‌بینیم موادی هستند که اجزای دنیای اطراف ما را تشکیل می‌دهند. اما آیا جهان ما، همچون پیرامونمان، سرشار از ماده قابل مشاهده بوده و این موضوعی، امری بدیهی تلقی می‌شود؟ بیایید کمی از این مواد قابل مشاهده فاصله بگیریم و در دنیای ناشناخته‌تری قدم بگذاریم، زمین را ترک کرده و چنان از آن دور شویم که کهکشان‌ها را همچون نقطه‌ای میان نقاط دیگر مشاهده کنیم و از آن‌جا، تمام جهان قابل مشاهده را از یک قاب ببینیم. آیا تمام آنچه پیش روی ماست از مواد قابل مشاهده تشکیل شده است؟
نانوذرات پلیمری هدفمند با فناوری پیشرفته دارو‌ها را دقیقاً به سلول‌های سرطانی می‌رسانند و اثربخشی درمان را تا پنج برابر افزایش داده و عوارض جانبی را به شدت کاهش می‌دهند. این دستاورد گامی بزرگ در مسیر درمان بیماری‌های مزمن و سرطان‌های مقاوم به درمان است.
مهندسی مواد به عنوان یکی از اصلی ترین رشته های مهندسی است که امروزه گستره آن شامل طیف وسیعی از مواد مانند فلزات، سرامیک‌ها، پلیمرها، نیمه هادی‌ها، مواد مغناطیسی، مواد فوتونیک و مواد بایولوژیکی می‌شود.
امروز ایده برنامه‌نویسی در خلوت خود و به دور از همکاری با دیگر برنامه‌نویسان، فاصله زیادی با واقعیت دارد. شاید در آغاز عصر نرم‌افزار، یک برنامه‌نویس نرم‌افزار به‌تنهایی در اتاقش و به دور از شبکه‌ای از همکاران کار می‌کرد و درصدد بود چیز ارزشمندی تولید کند؛ اما امروز سیستم‌های نرم‌افزاری را صدها هزار برنامه‌نویس تولید میکنند که هر یک در زمینه‌ای تخصص دارند. آیا این بدان معنا است که افزون بر کدنویسی به مهارتی دیگر نیز برای توسعه یک نرم‌افزار نیاز است؟
پس از شکل‌گیری ایده احمد حسن درباره کاوش مخازن نرم‌افزاری (MSR)، او به تلاشی جدی برای ایجاد یک اجتماع علمی پیرامون این ایده دست زد. تلاشی که به نظر می‌رسد به اندازه ایده علمی‌اش، موفقیت‌آمیز بود.
با نگاهی ذره‌بینی به پیرامون خود وارد سرزمینی از ناشناخته‌ها می‌شویم؛ دنیایی که در هر گوشه‌اش، میکروارگانیسم‌های بی‌شماری زندگی میکنند و هر کدام روایتگر داستانی متفاوت از پیچیدگی حیات هستند. در این میان، ویروس‌ها باوجود ساختار نسبتا ساده شان، از اسرارآمیزهای جهان هستی هستند. موجوداتی که مرز زنده بودن و نبودن را در هم می‌شکنند. آنها، حیات خود را مدیون میزبانان بداقبال خود هستند و خارج از سلول هدف، چیزی جز یک بسته ژنتیکی خاموش نیستند. ویروس ها نه نفس میکشند، نه غذا میخورند و نه حتی میتوانند تکثیر شوند؛ اما همین موجودات بی آزار، زمانی که سلول هدف خود را پیدا کنند جانی تازه می‌گیرند و با تسخیر کامل آن، کارخانه‌ای برای تولید نسخه‌های بیشتری از خود تأسیس میکنند. این کارخانه های سلولی ممکن است از جنس باکتری، گیاه و یا هر موجودی باشند اما داستان ما از آنجایی آغاز می‌شود که سلول‌های انسانی درگیر ویروسی فرصت‌طلب شوند.
اگر تاریخ رایانش را همچون درختی در نظر بگیریم، سامی ارول گلنبه نه شاخه و نه تنه آن، بلکه یکی از حیاتی‌ترین ریشه‌های آن خواهد بود.
سالنامه ٢٠٢۴ کامستک به همکاری گسترده میان بنیاد علم و فناوری مصطفی(ص) و کمیته دائمی همکاری‌های علمی و فناوری سازمان همکاری اسلامی پرداخته است.